درگیر واژه ها

 امروزه ما انسان ها چه در شبکه های اجتماعی و محیط های مجازی چه پیام هایی که با پیامک برای یکدیگر ارسال می کنیم خود را درگیر واژه ها و کلمات کرده ایم دریغ از ذره ای عمل بیاییدخود را در گیر واژه ها نکنیم کمی آنطرفتر مفاهیم دارند جان می بازند. توضیح بیشتر در ادامه مطلب

بیایید از عادت های بدمان دست برداریم .چرا این همه در مورد یکدیگر قضاوت می کنیم ؟چرا؟خدا کجای زندگیمان هست ؟

ارزش های انسانی کجا رفته اند؟

چه انتظاری از مـــردم داری؟آنها حتی پشت سر خـــــدا هم حرف می زنند ...!؟چرا برای گوش کردن به چرندیات مردم گوش شنوا داریم اما اگر کسی حرف از خدا زد او را مسخره می کنیم ودر نهایت به او می گوییم برو بابا پی کارت ؟چه بلایی دارد بر سرمان می اید؟به کجا می رویم ؟امدنمان بهر چه بود ؟

روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم
زکجــــا آمده ام، آمدنم بهـــر چــه بود؟
به کجــا می روم؟ آخر ننمائی وطنم
مانده ام سخت عجب، کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده ست مراد وی ازین ساختنم
جان که از عالم علویست، یقین می دانم
رخت خود باز بر آنم که همانجــا فکنم
مـرغ بـاغ ملـــکوتم، نیم از عـالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنــــم
خرم آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
بــه هوای سر کویش، پرو بـالی بزنم
کیست در گوش که او می شنود آوازم؟
یا کـدامست سخن می نهد اندر دهنم؟
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد؟
یا چه جان است، نگوئی، که منش پیرهنم؟
تا به تحقیق مــرا منــزل و ره ننمائــی
یک دم آرام نگیــرم، نفسی دم نــزنم
می وصلم بچشـــان، تا در زندان ابـــد
از سر عربدهُ مستانه به هم در شکنم
من به خود نامدم اینجا، که به خود باز روم
آنکه آورد مـــرا، بــاز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار، یکی دم نزنم
شمس تبریز، اگر روی به من بنمائی
والله این قالب مردار، به هم درشکنم

“منسوب به مولانا “